Przy tatrzańskim szlaku Pielgrzym zasiadł Biały,

Wzrokiem ogarnia kochaną Polskę i świat cały.

Widzi, jak Bóg kolejne znaki miłości daje -

Oto dla człowieka nowy dzień nastaje.

Słońcu rozkazał, ono posłuchało-

Naszą teraźniejszość w prawdzie pokazało.

Świat coraz bogatszy, szybszy, nowoczesny,

Coraz więcej bierze, a coraz mniej daje.

Na tym stale cierpi brat - człowiek współczesny,

Który na rozdrożu zraniony zostaje.

Wnet stary halny echo w skalne granie wciska.

Oto pandemia ludzkie serca strachem ściska.

Powoli pycha ludzka chwiać się rozpoczyna

I wartości fałszywe w nicość przemienia.

Nagle wśród zamętu słychać głos znajomy

"Nona biate Paola" - brońcie Bożej strony.

Mocni bądźcie w wierze - tego was uczyłem,

gdy na Piotra Stolicy między wami byłem.

Totus Tuus, Maryjo! - w Twoje ręce sprawy te oddaję".

Ludzkie serce już wolne i szczęśliwe się staje.

Siostro i bracie! Braniem napełniamy ręce,

Zaś dawaniem z miłością napełniamy serce.

Przy tatrzańskim szlaku Pielgrzym zasiadł Biały,

Wzrokiem ogarnia kochaną Polskę i świat cały.

Turbacz i Giewont na siebie spoglądają,

Nic nie mówią, milczą:

Słowa "Totus Tuus, Maryjo" Białego Pielgrzyma rozważają.